|
||||||||
“ You know me? I’m not what you think I am. I’m half human, Theodor Joseph Horowitz aka Popa Chubby, verbasterde “pop a chubby” (to get excited, have an erection) en maakte er zijn artiestennaam en, al meer dan 25 jaar zijn handelsmerk van. Voor Horowitz, een NY-se zanger en bluesgitarist, verwijst “Chubby” ook naar zijn uiterlijke en zijn opvallende postuur, zijn kaalgeschoren kop, zijn armen vol met tattoos en zijn geitensikje. Popa Chubby gebruikt zijn artiestennaam al vanaf 1990, na een jam met ex-P-Funk’s toetsenist Bernie Worrell, Jr. (1944-2016). Worrell zelf koos “Pop-a Chubby” als titel van een van zijn songs en zou tijdens de jam veelzeggend naar Horowitz gewezen hebben. Theodoor’s vader had een snoepwinkel in de Bronx, NY en stierf toen Theodoor zeven was. Theodoor stond er toen alleen voor, groeide op in de straten van de Bronx, Queens en Manhattan, wat van hem een “surviver” maakte. Op zijn dertiende was hij drummer, maar hij werd, na het beluisteren van The Rolling Stones, snel gitarist. In 1977, op zijn achttiende, verhuisde hij naar NYC en werd er muzikant in de NYC-punk scene. Hij speelde er in de CBGB (Country, Blue Grass & Blues) club, het NYC-forum voor punk en new wave, met Screaming Mad George (een artiest die optrad in kimono). Hier werden The Ramones, Blondie, Patti Smith Group… beroemd. Popa trad daar ook op als gitarist van de band van Richard Hell (& The Voidoids). Rond zijn twintigste had hij een groot heroïne probleem en belandde hij op straat. Popa herpakte zich als muzikant, zijn gitaar redde hem en hij verviel nooit meer. Van begin jaren ’90 tot en met heden, behoort hij tot top van de NY-er en internationale blues rock scene. Popa Chubby’s blues zijn intens en integer. Zijn agressieve stijl is ontstaan door sterke invloeden van andere muzikanten en vooral van Willie Dixon. Chubby beschrijft zijn optredens zelf als “the Stooges meets Buddy Guy, Motörhead meets Muddy Waters and, Jimi Hendrix meets Robert Johnson”. Zijn eerste albums bracht hij uit op zijn eigen Laughing Bear label en later werkte hij samen met O-Keh Records. Zijn eerste eigen nummers verschenen op ‘The Good, The Bad & The Chubby’ [2002]. Zijn album ‘Peace, Love & Respect’ [2004] was (in het verkiezingsjaar) een protestalbum tegen de oorlog in Irak. Het album ‘Electric Chubbyland’ [2006] was een knipoog naar Jimmy Hendrix. De volgende albums t.m. ‘The Fight Is On’ [2010] zijn opnieuw sterk blues rock georiënteerde albums. Popa Chubby landde in 2014 terug in het oude Dixiefrog Records nest en vierde er al meteen zijn 25-jarig stage jubileum (Popa Chubby is begonnen eind 1990) met een nieuw album ‘I’m Feelin’ Lucky’. Zijn album ‘The Catfish’ [2016] belichaamt zijn gewilde “badass” houding als "King Of The New York City Blues". Chubby koos heel toepasselijk ‘The Catfish’ (de meerval) als titel, die symbolisch zijn muzikale vakmanschap goed en krachtig samenvat. ‘The Catfish’ belichaamt de concepten, die van Popa Chubby maken wie hij is. ‘Two Dogs’ [2017] is de titel van het dertigste (?) Popa Chubby album. Popa zoekt opnieuw zijn weg via meerdere stijlen en genres, die past in het actuele tijdsbeeld en, die het kortst aanleunt bij zijn muzikale attitudes. Popa was opnieuw zelf producer, zingt en speelt op alle tracks gitaar. Vorig jaar verscheen het dubbele compilatiealbum ‘Prime Cuts: The Best of the Beast from the East’. Het is een greep van de chef zelf uit zijn eigen werk, Chubby’s anthologie, aangevuld met zeven nog nooit opgenomen songs, twee live nummers en twee demo versies. “ More than 30 YEARS Don Chubblione, The Master of Disaster, The Beast from the East!... ” “1990-2020 - More than 30 Years of Blues Rock and Soul” is de ondertitel van zijn jubileum album ‘It’s a Mighty Hard Road’, dat begin volgend jaar uitgebracht gaat worden. Het is een selectie uit eigen werk: “15 tracks of my very bestest. Nomatter who you are, no matter what you do, no matter what you believe we are all the same and… It’s a Mighty Hard Road”, aldus Horowitz. Popa Chubby weet heel uitgekiend alle emoties en gevoelens in de gekozen songs te stoppen. Met zijn keuze krijgen de fans een zachte en beestachtige Popa, vol woede en liefde, elektriciteit en emotie. Ik draai het menu eens om. Het dessert bestaat uit Popa’s eerste cover “I’d Rather Be Blind” (merk op: origineel geschreven door Leon Russell en voor het eerst opgenomen en uitgebracht door Freddie King in 1972) en “Kiss”, het nummer van Prince. Het was Prince, die Popa beïnvloedde als gitarist. “Er is echt niemand boven hem behalve misschien Hendrix” aldus opnieuw Popa. “Ik hou van dat lied, mijn vriendin hield van dat lied toen ik het voor haar speelde. Kiss is een blues nummer!...”. Van de originele nummers vermeld ik hier verder nog de opener “The Flavor is in the Fat” omdat dit “de nagel op de kop is”, uiteraard de titelsong die alles in een “nutshell” samenvat, “Let Love Free the Day” o.w.v. de positieve boodschap, zijn “I’m the Beast from the East”, “Gordito” de enige instrumentale slow blues, “Enough is Enough” de funky, wat vreemde eend in deze bijt en de nog steeds open vraag, “Why You Wanna Bite My Bones?”. Ook voor Popa Chubby heeft na 30 jaar een compilatiealbum als ‘It’s a Mighty Hard Road’ zeker zin. Het symboliseert zijn harde werk, de vastberadenheid en de lange weg die hij gedaan heeft. En, zoals Popa Chubby halfweg in zijn nieuwe album zingt: “het beste moet nog komen”. Een must voor al zijn fans! “ ‘It’s a Mighty Hard Road’ symbolizes Popa Chubby’s hard work, determination and the long road he has taken. And, as Popa sings in the middle of his new album: “The best is yet to come”. A must for all his fans!... ” (ESC for Rootstime.be) Eric Schuurmans Releasedatum: 14 februari 2020
Album track list: Album line-up: Discography POPA CHUBBY:
|
||||||||
|
||||||||
.jpg)
.jpg)
